1. Þá fara til tveir menn at halda þeim Auði ok Guðríði, ok þykkjaz þeir hafa œrið at vinna. 2. Nú sœkja tólf at Gísla, ok komaz upp á kleifarnar, en hann verr sik bæði með grjóti ok vápnum, svá at því fylgði mikil frægð.
3. Nú hleypr at fǫrunautr Eyjólfs einn ok mælti til Gísla: “Legg þú af við mik1 vápnin þau hin góðu, er þú berr, ok allt saman ok2 Auði konu þína.”
4. Gísli svarar: “Tak þú þá við ódeigliga,3 því at hvártki samir vápnin, þau er ek hefi átt, né svá konan.”4
Eyólfr leggr til Gísla með spjóti, en Gísli høggr mót ok spjótit af skaptinu, ok verðr hǫggit svá mikit, at øxin hljóp í helluna, ok brestr af hyrnan;5 hann kastar þá øxinni, en grípr til sverðsins, ok vegr með því, en hlífir sér með skildinum. 5. Þeir sœkja nú at rǫskliga; en hann verz vel ok drengiliga; kómu þeir nú hart saman; Gísli vá þá enn tvá menn, ok eru nú fjórir látnir. 6. Eyjólfr bað þá sœkja at sem karlmannligast – “Fám vér hart af,”6 segir Eyjólfr, “ok væri þat einskis vert,7 ef góð yrði erfiðislaunin.”
7. Ok er minst er vánin, vinz Gísli við ok hleypr upp á hamar þann, er heitir Einhamarr,8 ok af kleifunum; þar snýz Gísli við ok verz. 8. Þetta kom þeim at óvǫrum; þykkir þeim nú mjǫg óhœgjaz9 sitt mál, menninir dauðir fjórir, en þeir sárir ok móðir. 9. Verðr nú hvílð á atsókninni. Þá eggjar Eyjólfr menn sína allfast, ok heitir þeim miklum fríðendum,10 ef þeir næði Gísla. Eyjólfr hafði einvala lið með sér at hreysti ok harðfengi.11
1: Legg þú af við mik, “leave me.” ↩
3: ódeigliga, harshly, with much difficulty. ↩
4 Nú konan, a later addition; missing in S. ↩
5: hyrnan, “corner,” the “horns” of the blade of the ax; the corners. ↩
6: Fám ver hart af, “we suffer great harm.” ↩
7: ok vœri–vert, “and it would be (however) nothing to be respected.” ↩
8: hleypr–Einhamarr, from the cliff to the Einhamarr would be appriximately 120 leagues long. ↩
9: óhœgjaz, “become difficult.” ↩
10: fríðendi, n. pl. “valuable gifts.” ↩
11: hreysti ok harðfengi; the same alliterative formula appears also in Fms. I, 99, 6 and Fóstbr. 53, 11; see hraustr ok harðfengr, Eyrb. c. 47, 4. ↩