1. Menn hlaupa nú til búðar Hallbjarnar ok spyrja, hví gegndi, en þeir gǫngumenninir segja, at sveinar tveir ungir hǫfðu komit í flokk þeira, ok segja at þeim kom þetta mjǫk at óvǫrum, ok kváðuz engi deili á þeim vita; Þeir segja þó frá yfirlitum þeira ok viðrtal1 þeira, hvílíkt verit hafði. 2. Bǫrkr þykkiz nú vita af orðum þeim, er Helgi hafði mælt, at synir Vésteins myni verit hafa; ok eptir þetta gengr hann til fundar við Gest ok ræz um við hann, hversu með skal fara.
3. Bǫrkr mælti: “Mér er þat skyldast allra manna, at mæla eptir Þorkel, mág minn. Þykkir oss eigi því ólíkt hafa til borit, sem synir Vésteins myni unnit hafa verkit, því at eigi vitum vér annarra manna ván, þeira er sakir hafi átt við Þorkel, en þeir.2 Nú kann vera, at þeir hafi komiz brott at sinni. Gef þú til ráð, hversu málit skal upp taka.”
4. Gestur svarar: “Kunna mynda ek mér ráð, ef ek hefða vígit vegit, at hafa þat undanbragð,3 at4 málið mætti ónýtt verða, ef á mér yrði haft,5 at nefnaz6 annan veg en ek héti” ok letr Gestr mjǫk, at sǫkin sé fram hǫfð. 5. Þat hafa menn fyrir satt, at Gestur hafi verit í ráðum7 með sveinunum, því at hann var skyldr þeim8 at frændsemi. 6. Nú hætta þeir, ok falla niðr9 málin; en Þorkell er heygðr at fornum sið, ok fara menn heim af þinginu; ok geriz ekki fleira til tíðinda á því þingi. 7. Bǫrkr unir nú illa við sína ferð, sem þó átti hann stundum vanða til,10 ok hefir þó11 svá búit mikla sneypu ok svívirðing12 af þessu máli. 8. Sveinarnir fara nú, unz þeir koma í Geirþjófsfjǫrð, ok liggja úti tíu dœgr; koma þeir til Auðar, ok er Gísli þar fyrir; þeir koma þar um nótt ok drepa á dyrr. 9. Auðr gengr til hurðar ok heilsar þeim ok spyrr tíðinda, en Gísli lá í rekkju sinni ok var þar jarðhús13 undir niðri, ok beindi hón raust14 þegar, ef hann þurfti at varaz. 10. Þeir segja henni nú víg Þorkels, ok um hvat véla var; segja henni ok, hversu lengi matlausir15 þeir hafa verit.
11. “Ek mun senda ykkr,” sagði Auðr, “yfir hálsinn í Mosdal16 til sona Bjartmars; skal ek fá ykkr vistir ok jartegnir, at þeir skjóti yfir ykkr nǫkkuru skjóli; ok geri ek því þetta, at ek nenni eigi at kveðja Gísla bjargar við ykkur.”
12. Nú fara sveinarnir í skóga þá, er þeir mega eigi finnaz, ok neyta matar, því at þeir hǫfðu lengi matar mist, ok leggjaz síðan niðr ok sofa, er þeir váru mettir, því at þeir váru mjǫk syfjaðir.
1: viðrtal, acc., obj. to segja, “report.” ↩
2: þeir, more logically woul be, þá; an anomoly preserved in the original text. ↩
3: undanbragð, “way out” (to conceal something). Ꝩ That is, a deception. ↩
4: at, “in order to” (so that). ↩
5: yrði haft, subj. is málit: “it the case is brought against me.” ↩
6: at nefnaz, the explanation of undanbragð. Gestr expresses, that he would have assumed a false name before doing the act, suggesting, as it seems, that Véstein’s sons (of which nothing is reported) had introduced themselves to Hallbjǫrn under assumed names. ↩
7: hafi–ráðum, this was already clearly indicated c. 27, 3. ↩
8: skyldr þeim, the nature of the relationships Gestr had with Vésteinn is not known.
↩
9: falla niðr, “to drop, give up.” ↩
10: sem–vanða til, “to which he ought to be accustomed,” It is a rare case that the subjective feelings of the author are expressed explicitly in this way. ↩
12: sneypu ok svívirðing, the same alliterative formula also appears in Bandam. saga (1850) s. 20, 2; also see sneypa ok svívirða, Fóstbr. saga (1852) s. 17, 13. ↩
13: jarðhús, about this, from Vigfússon supposedly excavated “earth-house,” see Árbók fornleifafjelags 1888–92, s. 138–40. ↩
14: beindi hón raust, “let her voice be heard” (spoke louder than usual). ↩
15: matlausir, “without food.” ↩
16: Mosdalr, a settlement on the northern side of the peninsula between between the Geirþjófsfjǫrðr and the inntermost part of the Arnarfjǫrðr; the háls is the ridge on this peninsula. ↩