1. Með Ingjaldi var þræll ok ambátt; þrællinn hét Svartr, en ambáttin hét Bóthildr. 2. Helgi hét sonr Ingjalds, ok var afglapi, sem mestr mátti vera, ok fífl;1 hánum var sú umbúð veitt, at raufarsteinn2 var bundinn við hálsinn, ok beit hann gras úti sem fénaðr, ok er kallaðr Ingjaldsfífl; hann var mikill vexti, nær sem trǫll. 3. Gísli er þar þann vetr ok smíðar skip Ingjaldi ok marga hluti aðra. En allt þat sem hann smíðaði, þá var þat auðkent, því at hann var hagari en flestir menn aðrir. 4. Menn undruðuz, hví þat var svá vel smíðat mart, sem Ingjaldr átti, því at hann var ekki hagr. 5. Gísli er ávallt á sumrum í Geirþjófsfirði; ferr nú svá fram iij. vetr, frá því er hann hafði dreymt, ok verðr hánum þetta at mestu trausti, er Ingjaldur veitir hánum. 6. Þykkir mǫnnun nú grunsamligt um þetta allt jafnsaman, ok hyggja nú at Gísli muni lifa ok hafa verit með Ingjaldi, en eigi druknaðr, sem sagt hafði verit. 7. Leggja menn nú ræðu á, at Ingjaldr á nú þrjú skip ok ǫll vel gǫr. Kømur þessi kvittr fyrir Eyjólf enn grá, ok hlýtur Helgi enn at fara, ok kømr hann í Hergilsey. 8. Gísli er ávallt í jarðhúsi, þá er menn koma í eyna. En Ingjaldr var góðr gestgjafi, ok býðr Helga gisting; þar var hann um nóttina. 9. Ingjaldr var iðjumaðr mikill; hann røri á sjó hvern dag, er sjófœrt var,3 ok um morguninn, er hann var búinn til útróðrar, spyrr hann, hvárt Helga er ekki ákaft um ferðina,4 eða hví hann liggr. 10. Hann kvað sér vera ekki einkar skjallt,5 ok blés við ok strauk hǫfuðbeinin; Ingjaldr bað hann þá liggja sem kyrrastan, ok ferr hann til sjávar, en Helgi tekr at stynja fast. 11. Nú er sagt, at Þorgerðr gengr til jarðhússins ok ætlar at gefa Gísla dǫgurð; en þili er á millum búrsins ok þess,6 er Helgi lá í; Þorgerðr gengr í brott ór búrinu; klífr Helgi upp á þilit, ok sér, at þar var manni matr deildr; ok í því kømur Þorgerðr inn, ok vinz7 Helgi við fast ok fellr ofan af þilinu. 12. Þorgerðr spyrr, því hann lætr svá at klífa í ræfr upp ok vera eigi kyrr. Hann kvez svá óðvirki vera af beinverkjum, at hann mátti eigi kyrr vera – “ok vildi ek,” segir hann, “at þú fylgðir mér til rekkju.”
13. Hón gerir svá. Síðan gengr hón brott með matinn. En Helgi ríss upp þegar ok gengr eptir ok sér nú hvat títt er, gengr nú aptr ok leggz niðr eptir þetta, ok þar þann dag. 14. Ingjaldr kømr heim um kveldit ok ferr til rekkju8 Helga ok spyrr, hvárt hánum létti nokkut. Hann kvað áleiðis9 snúaz, ok beiðir sér farnings um morguninn ór eynni; ok er hann fluttr suðr til Flateyjar, ok ferr síðan suðr til Þórsness; segir nú, at hann er orðinn varr við, at Gísli er með Ingjaldi. 15. Síðan býz Bǫrkr heiman, ok eru saman fimmtán, fara á skip ok sigla sunnan yfir Breiðafjǫrð. 16. Þenna dag er Ingjaldr róinn á vastir, ok Gísli með hánum, en þræll hans ok ambátt á ǫðru skipi, ok sátu hjá eyjum nǫkkurum, þeim er heita Skutileyjar.10
1: afglapi…fífl, stupid man…idiot.’’ ↩
2: raufarsteinn, “a pierced stone.” ↩
3: er sjófœrt var, “if the weather allows sailing.” ↩
4: hvárt–ferðina, “if he did not wish to leave quickly.” ↩
5: vera–skjallt, “not very good;” skjallr, actually means “talking loudly;” “have a weak voice” also identical with “do not want to be.” ↩
6: þess, n. “in the place, the space.” ↩
8: til rekkju, “to his bed,” in the same room. ↩
9: áleiðis, “for the better.” ↩
10: Skutileyjar, an island group a little more to the south than Hergilsey; see Kålund I, 542–43. see Árbók fornleifafjel. 1893, s. 3. ↩