1. Eyjólfr mælti: “Hér eru orðin mikil tíðendi ok ill, ok er fólk þetta vitlaust,1 er hér er. Nú sýniz mér þat ráð, at kveikja ljós ok hlaupa til duranna, svá at vegandinn megi eigi út komaz.”
2. Ok svá var gǫrt; þykkir mǫnnum, er eigi verðr við vegandann vart, sem sá myni þar nǫkkur inni vera, er verkit hefir unnit. 3. Líðr nú til þess, er dagr kømur; er þá tekit lík Þorgríms ok brott kipt spjótinu ok gerði þat Bǫrkr, bróðir hans, ok til graptar búit ok er þar at sex tigir manna, en aðrir sex tigir fara nú á Hól til Gísla. 4. Þórðr enn huglausi var úti; ok er (hann) sér liðit, hleypr hann inn ok segir, at herr manns ferr at bœnum, ok var hann allmjǫk flaumósi.2
5. “Þat er vel þá,” segir Gísli ok kvað vísu:
9
Fell eigi ek fullom
folkrunnr hjarar munne
ráþet hefr margra manna
morþ, viþ hverjo orþe;
lǫ́tum vér, þótt vága
viggrunnr hniginn ligge,
(komenn es þyss í þessa
þjóþ) of oss sem hljóþast.3
6. Nú koma þeir í bœinn Þorkell ok Eyjólfr; ganga at lokrekkju þeiri, sem Gísli hvílði í ok kona hans; en Þorkell, bróðir Gísla, gengr upp fyrir hvílugólfit4 ok sér, hvar at skór Gísla liggja frosnir ok snæugir allir; hann skaraði þá upp undir fótborðit,5 ok svá, at eigi skyldi sjá þá aðrir menn. 7. Nú fagnar Gísli þeim ok spyrr tíðenda. Þorkell kvað bæði mikil ok ill, víg Þorgríms, ok spyrr hverju gegna myndi eða hvat þá skal til ráða taka.
8. “Skamt er þá milli illra verka ok stórra,”6 segir Gísli; “viljum vér til þess bjóðaz at heygja Þorgrím, ok eigu þér þat at oss,7 ok er þat skylt, at vér gerim þat með sœmð.”
9. Þetta þiggja þeir, ok fara allir saman á Sæból. En eptir þat búaz þeir til haugsgørðar, ok leggja Þorgrím í skip.8 10. Nú verpa þeir hauginn eptir fornum sið, ok er búit er at lykja hauginn9 þá gengr Gísli til óssins10 ok tekr upp stein einn, svá mikinn sem bjarg væri, ok leggr í skipit,11 svá at nær þótti hvert tré hrøkkva fyrir, en brakaði mjǫg í skipinu, ok mælti: “Eigi kann ek skip at festa, ef þetta tekr veðr upp.”12
11. Þat var nǫkkurra manna mál, at eigi þótti allólíkt fara því, er Þorgrímr hafði gǫrt við Véstein, er hann rœddi13 um helskóna. 12. Nú búaz þeir heim frá haugnum. Þá mælti Gísli við Þorkel bróður sinn: “Þat þykkjumz ek at þér eiga bróðir, at nú sé okkat vinfengi sem þá, er bezt hefir verit, ok takim nú upp leika.”14
Þorkell tekr því vel. Ok fara nú heim hvárirtveggju. 13. Gísli hefr nú eigi allmannfátt,15 ok er nú slitit boðinu, ok gefr Gísli góðar gjafir sínum boðsmǫnnum.
2: flaumósi, “rashly charging on;” flaumr means “violent flow,” and acts in prefixes as a reinforcing prefix; ósi is the weak form of the adjective óss, which appears nowhere else than in Þórsdrápa 16, in the sense of, “glimmering burning.” ↩
3: Str. 9. Prose word order: Ek fell eige viþ herjo orþe; foldrunnr hefr ráþit fullom hjarar munne morþ margra manna; vér lǫ́tom sem hljóþast of oss, þótt vága viggrunnr ligge hnigenn; þyss es komenn í þessa þjóþ.
“I do not fall by every word; the warrior (me) bought about the death of many people with the (blood) saturated edge of the sword; We (I) act as calmly as possible, although the man lies down. Unrest has been driven into these people.”
This stanza expresses Gisli’s courage and his cold indifference.
5: fótborðit, “foot-board,” the board on which the feet of a stool rests. ↩
6: Skamt er þá etc., “one evil deed follows directly behind another.” ↩
7: eigu–oss; eiga at e-m, “can claim something from someone.” ↩
8: í skip, Landnámabók accounts ship burials (II, 6, 20), excavations of the practice have been undertaken in Sweden and Norway (Sophus Müller, Nord, altertumskunde II, 258). ↩
9: hauginn, the burial mound was probably erected at the eastern side of the reed pond: see Árbók 1883, s 26-27; however, today nothing of this is recognizable. ↩
10: óssins, that is, of Haukadal [ár]óss, a little more to the east. ↩
11: leggr í skipit, after S in the sternpost. ↩
13: er hann rœddi, see c. 14, 3. ↩
14: at–leika, like above, c. 14, 13. ↩
15: ekki allmanfátt, “not a big lack of people” (numerous guests). ↩