Gísla saga Súrssonar 11
The sorcerer Þorgrímr Nose. Grásiða is forged. Vésteinn arrives in Iceland.
1. Maðr hét Þorgrímr ok var kallaðr nef. Hann bjó á Nefsstǫðum1 fyrir innan Haukadalsá. Hann var fullr af gǫrningum ok fjǫlkynngi, ok var seiðskratti2 sem mestr mátti verða. Hánum bjóða þeir Þorgrímr ok Þorkell til sín, því at þeir hǫfðu þar ok boð inni. 2. Þorgrímr var hagr á járn; ok er þess við getit, at þeir ganga til smiðju báðir Þorgrímarnir ok Þorkell, ok síðan byrgja3 þeir smiðjuna. 3. Nú eru tekin Grásíðu-brot4 er Þorkell hafði hlotit ór skiptinu þeira brœðra, ok gerir Þorgrímr þar af spjót, ok var þat algǫrt5 at kveldi; mál6 váru í, ok fœrt í7 hepti spannar-langt. 4. Nú verðr þar at hvílaz.
4. Frá því er sagt, at Ǫnundr ór Meðaldal kom til boðs at Gísla8 ,ok bregðr hánum á einmæli ok sagði, at Vésteinn væri út kominn, “ok er hans hingat ván.”
5. Gísli bregðr við skjótt9 ok kallar til sín húskarla sína, Hallvarð ok Hávarð, ok bað þá fara norðr í Ǫnundarfjǫrð ok hitta Véstein, ok bera hánum, “kveðju mína,10 ok þat með, at hann sé heima,11 þar til er ek sœki hann heim, ok komi eigi til boðsins í Haukadal.” – ok selr í hendr þeim knýtiskauta,12 ok var þar í peningr hálfr til jartegna, ef hann tryði eigi sǫgu þeira ella. 6. Síðan fara þeir ok hafa skip ór Haukadal ok róa til Lœkjaróss,13 ok ganga þar á land ok til bónda þess, er þar bjó, á Bessastǫðum, hann hét ok Bessi; þeira bera hánum orð Gísla, at hann léði þeim hesta tvá, er hann átti, ok hétu Bandvettir,14 er skjótastir váru í fjǫrðum. 7. Hann lér þeim hestana; ok ríða þeir,15 unz þeir komu á Mosvǫllu,16 ok þaðan inn undir Hest. 8. Nú ríðr Vésteinn heiman; ok berr, svá til, at þá ríðr hann undir melinn17 hjá Mosvǫllum, er þeir brœðr ríða et øfra, ok faraz þeir hjá á mis.
Notes
1: 1 Nefstǫðum, this settlement on the east side of the river has been abandoned for a long time. S. Kålund I, 572, Árbók 1883, s 31. ↩
2: seiðskratti, m. “A witch”, or “a master of witchcraft;” the same meaning is carried by the simple term, skratti (see, OHG, scrato, MHG. schrate “kobold”). ↩
3: byrgja, “lock up, lock tightly (so that no one else could come in). ↩
4: Grásiðu-brot, see c. I, 12. ↩
5: algǫrt, “finished, completed.” ↩
6: mál, it was also a málaspjót, a spear with magical staves, see c. VI, 10. ↩
7: fœrt í, (that is, spjótit) hepti spannar langt, the working part of the spear was one hand-length long. ↩
9: bregðr við skjótt, “quickly breaks in motion” (does not hesitate for even a moment). ↩
10: kveðju mína, from here on, the direct speech becomes direct. ↩
11: heima, meaning, at the settlement, Hestr, see above, c. IV, 9. ↩
12: knýtiskauti, m. “a knotted cloth.” ↩
13: Lœkjaróss, literally, “mouth of the brook;” that is a small stream across from Þingeyrr, between the settlement Gemlufall and the settlement Lœkjaróss (Kålund I, 578). ↩
14: Bandvettir, that is, -vǫttr; literally “yarn gloves” (now bandvetlingar); how the horses got this name is entirely unknown. ↩
15: ríða þeir, etc., the following description of the terrain is correct in all details; see Árbók 1883, s. 7 bis 10. ↩
16: Mosvǫllu, the slaves made their way over Gemlufallsheiðr, and then on the other side arrive at the still-existing settlement Mosvellir on the Ǫnnundarfjǫrðr. ↩
17: melinn, a sandy plain that is so high and falls off so steeply from Mosvellir that you can see a rider on the other side, who cannot see the plain (Árbók 1883, s. 8). The slaves had taken a shorter path (over the plain) to the settlement, so they missed Veisteinn, who rode below the melr. ↩