1. Nú líða misserin1 af hendi ok kømr at fardǫgum. Þá heimtir Þorkell Gísla bróður sinn á tal við sik ok mælti: “Svá er háttat, frændi!” segir hann, “at mér er ráðabreytni nǫkkur í hug ok í skapi; en því víkr svá við,2 at ek vil, at vit skiptum fé okru, ok vil ek ráðaz til búlags3 með Þorgrími, mági mínum.”
2. Gísli svarar: “Saman er brœðra eign bezt at líta;4 at sjá; at vísu er mér þǫkk á at kyrt sé5, ok skiptum engu.”
3. “Ekki má svá lengr fram fara,” segir Þorkell, “at við eigum búlag saman; því at á því verðr stórmikill skaði,6 þar sem þú hefir jafnan einn haft ǫnn ok erfiði7 fyrir búinu en ek tek til einskis hǫndum, þess sem þrifnaðr sé í.”8
4. “Tel þú nú ekki at því,”9 segir Gísli, “meðan ek geri ekki orð á; hǫfum vit nú hvárttveggja reynt, at margt hefir verit um með okkr ok fátt.”10
Þorkell mælti: “Ekki er undir hvat um er talat,11 skipta skal fénu at vísu; ok fyrir því at ek beiði skiptis, þá skaltú12 hafa bólstað ok fǫðurleifð okkra, en ek skal hafa lausafé.”
5. “Ef ekki skal ǫðru við koma,13 en vit skiptum, þá ger þú annat hvárt – því at eg hirði eigi,14 hvárt ek geri – at skipta eða kjósa.”
6. Svá lauk, at Gísli skipti en Þorkell kaus lausafé, en Gísli hefir land. Þeir skiptu ok ómegð, þat váru bǫrn tvau; hét sveinninn Geirmundr, en Guðríðr mærin, þessi váru bǫrn Ingjalds,15 frænda þeira; ok var hón með Gísla, en Geirmundr með Þorkeli. Ferr Þorkell til Þorgríms mágs síns, ok býr við hann;16 en Gísli hafði bú eptir ok saknar engis í, at nú sé búit17 verra en áðr.18 7. Ok líðr nú svá sumarit, ok kømr at vetrnáttum. Þat var þá margra manna siðr at fagna vetri í þann tíma, ok hafa þá veizlur ok vetrnáttablót;19 en Gísli lét af blótum síðan hann var20 í Vébjǫrgum í Danmǫrku, en hann helt þó sem áðr veizlum ok allri stórmensku. 8. Ok nú aflar hann til veizlu mikillar, þá er svá líðr stundum,21 sem áðr22 var getit; hann býðr til veizlu þeim báðum nǫfnum23 Þorkeli Eiríkssyni ok Þorkeli auðga ok mágum sínum, Bjartmarssonum, ok mǫrgum ǫðrum vinum ok félǫgum. 9. Ok þann dag, er menn koma þar, tekr Auðr til orða: “Þat er satt at segja, at nú þykki mér eins manns vant, þess er ek vilda, at hér væri.”
“Hverr er sá?” kvað Gísli.
“Þat er Vésteinn, bróðir minn; hann munda ek kjósa til at njóta hér fagnaðar með oss.”
10. Gísli mælti: “Annan veg er mér þetta gefit24 því ek vilda gjarna gefa25 til, at hann kœmi hér nú eigi.”
Ok fellr þetta þeira tal þar niðr.
1: 1 missarin, “the winter.” ↩
2: því víkr svá við, “it is now so.” ↩
3: búlag, n. “common management;” see félag. ↩
4: Saman–líta, a proverb; note the alliteration (brœðra…bezt). ↩
5: er mér þǫkk á, at kyrt sé, “I am satisfied when everything stays the same.” ↩
6: skaði, “disadvantage,” for Gísli, in particular. ↩
7: ǫnn ok erfiði, alliterative formula. ↩
8: þess–í, “to flourish, to benefit.” ↩
9: Tel–at því, “do not carry any blame for this;” the same meaning as telja at ehu, and also, gera orð á ehu. ↩
10: mart–fátt, “that now a friendly and cooler mood dominated us.” ↩
11: Ekki–talat, “it does not matter what you say.” ↩
12: skaltu. -ú stressed somewhat hard. ↩
13: ef–við koma, “if nothing else should happen” (if it is unchangeable). ↩
14: ek hirði ekki, “I do not care.” ↩
15: Ingjalds, otherwise unknown. ↩
16: við hann, “together with him” (not “near him”). ↩
17: búit. the noun bú with article (not part. from búa). ↩
18: ok saknar–áðr, “he could not but notice (actually, he misses nothing), that the situation would get worse than before.” ↩
19: vetrnáttablót, c.f. Hák, s. góð. c. 17, Heimskr. I, 191 f. and especially Ól. s. helg. c. 117 (II, 242–43): hann var því vanr, meðan heiðni var, at hafa þrjú blót hvern vetr, eitt at vetrnóttum … hafði hann þá um haustit vinaboð mikit etc. ↩
20: siðan hann var, see c. VIII. Sigraddr the Dane, who S explicitly describes, a Christian, and also Gísli i said to have received the primsigning. This remark is certainly a later addition. ↩
21: líðr stundum, “so much time passed.” ↩
24: annan veg–gefit, “I think very differently about that.” ↩